ครั้งหนึ่งอาชีพนักร้องนักแสดง เคยถูกมองว่าเป็นอาชีพร้องเล่นเต้นกินรำกิน ไส้แห้ง ครั้งหนึ่งเคยมีความห่วงใยจากคนรุ่นพ่อรุ่นแม่ ครูบาอาจารย์ผู้คร่ำหวอดสอนสั่งศิลปะวิทยาการนาฎศิลป์ไทยว่า นาฎศิลป์ไทยจะสูญหายหรือไม่ได้รับความสนใจเหลียวแลจากเด็กรุ่นใหม่ เด็กเจนเอ็กซ์เจนวายจะหันไปนิยมลีลาท่าเต้นแบบฝรั่งมังค่า แต่เมื่อวิชาการเรียนการสอนนาฎศิลป์ที่มีอยู่ในมหาวิทยาลัยต่าง ๆ ได้ปรับเปลี่ยนรูปแบบและกระบวนทัศน์ไปอย่างหน้ามือเป็นหลังมือ ก็ทำให้ศาสตร์สาขาวิชานาฎศิลป์มีชีวิตชีวา มีความสนุกสนานมากพอที่จะดึงดูดความสนใจให้แก่เด็ก ๆ รุ่นใหม่ ๆ เพราะสามารถสร้างคุณค่าและมูลค่าได้อย่างน่าพึงพอใจแก่การประกอบอาชีพในอนาคตสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยถูกวิพากษณ์วิจารณ์ว่าอาชีพเต้นกินรำกินจะไม่ทำให้พวกเขาพวกเธอมีอนาคตที่ดีได้ กลับกลายเป็นความใฝ่ฝันของเด็กสมัยนี้อย่างมาก เพราะสามารถสร้างงาน สร้างเงิน สร้างฐานะและสร้างชื่อเสียงได้อย่างน่าหลงใหลภาคภูมิ
Read more